Hey everyone,
Ik ben vandaag echt in zo'n mood waarbij ik alle blogs doorlees, en superveel zin heb om te bloggen, maar geen idee waar het over moet gaan. En toen wist ik het ineens, tijdens een whatsappgesprek op de wc (want duh hoe inspirerend is dat).
Ik ben een perfectionist. Ik schaam me ervoor en ik ben er trots op. Als ik op school een 9,6 voor Frans haal, baal ik. Ik had een tien gewild, het liefst een tien plus, en 0,4 punten lager is niet genoeg. Op zo'n moment is iedereen jaloers op je cijfer, en wil jij het liefst in tranen uitbarsten. Want ja hallo, je weet wel dat het super goed is, maar je kan er gewoon niet tevreden over zijn. En de meeste mensen begrijpen je niet, want je stelt je aan volgens hen.
Soms zit je barstensvol goede ideeën, en wil je iets doen. Maar een stemmetje in je hoofd houdt je tegen, je gaat het nooit afmaken, dus kan je er beter maar niet aan beginnen. Do it or not, there's no "try". En je doet het dus toch maar niet, terwijl het misschien juist heel leuk was geworden. Maar alsnog vond je het dan nog niet goed genoeg, want het is niet perfect in jouw ogen. Aaargh.
Ook is er altijd wel iemand beter in iets dan jij, terwijl jij gewoon de beste wilt zijn. Eigenlijk weet je dat je het zelf goed kan, maar blijft het perfectionistische stemmetje in je hoofd herhalen, dat diegene beter is. Want je bent de beste, of je doet het niet. En dus heb je het er maar niet over, doe je hetgene wat je juist goed kan maar niet meer in publiek.
Perfectionistisch zijn kan natuurlijk ook heel positief zijn.
Ben jij een perfectionist?
See you next time!
Xoxo,
Iris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten